कवी ........ दासू वैद्य

कवीच्या कवितेत
चिमण्या चिवचिवतात
पण कवी स्वतःच्या घरात
चिमण्यांना खोपा करू देत नाही
तसा त्याचा फारसा विरोध नसतो
चिमण्यांच्या खोप्याला
होतं काय, खोप्यातून कचरा खाली पडतो
आणि कवीची बायको वैतागते
झाडावर कविता लिहिणारा कवी
झाडाची मुळं भिंत पोखरतात
म्हणून हिरवीगार झाडं तोडतो
कवी टाळतो पाहणं
स्वतःच्या पायाला पडलेल्या भेगांकडे
कवी दुर्लक्ष करतो
बायकोच्या रापलेल्या चेहर्‍याकडे
आणि गिरवत बसतो सखीचं चित्र
खूप हळूवार बरंच निरागस,
कधी कवी घासलेटाच्या रांगेत उभा असतो
मग त्याच्या शब्दांना येतो घासलेटाचा वास
शाळेतल्या वर्गात
कवीची कविता
उदात्त भावना वगैरे म्हणून शिकवली जाते,
दरम्यान कुठल्यातरी अनामिक स्टेशनवर
कवीचा छिन्नविछिन्न देह रूळावर सापडतो,
भक्कम चाकाची रेलगाडी आपल्या अजस्त्र पायांनी
तुडवून गेलेली असते कवीला,
पंचनाम्यात कवीच्या खिशात
किराणामालाची यादी
आणि रेलगाडीवरची
एक लोभस कविता सापडते.

~जन्म - बा. सी. मर्ढेकर

नाही कोणी का कुणाचा । बाप-लेक, मामा-भाचा,
मग अर्थ काय बेंबीचा । विश्वचक्री? ॥

आई गोंजारते मुला । कासया हा बाप-लळा,
बाईलप्रीतीच्याही कळा । कशास्तव? ॥

येतें ऊर कां भरून । जाती आतडीं तुटून,
कुणी कुणाचा लागून । नाही जर? ॥

कैसा बांधला देखावा । जननमरणांतून देवा,
कुशीकुशींत गिलावा । रक्तमांसीं? ॥

का हें बांधकाम सुंदर । फक्त नश्वरतेचेंच मखर
अथवा दर्शनी महाद्वार । मिथ्यत्वाचें? ॥

मग कोठे रे इमारत । जिचें शिल्पकाम अद्भुत,
जींत चिरंतनाचा पूत । वावरें की? ॥

जरी कुठे ऐसें धाम । ज्याच्या पायऱ्याही अनुपम
आणि चुना-विटा परम । चिरस्थायी ॥

तरी मग रोकडा सवाल । कोरिसी हाडांचा महाल,
ठेविशी त्यांत हरिचा लाल । नाशवंत ॥

वास्तुशास्त्र कां बिलोरी । योजिशी येथेच मुरारी,
घडसी वस्तीला भाडेकरी। बिलोरीच?


जन्म - बा. सी. मर्ढेकर