कांचनसंध्या. बा. भ. बोरकर

कांचनसंध्या...

पिलांस फुटुनी पंख तयांची

घरटी झाली कुठे कुठे,

आता आपुली कांचनसंध्या

मेघडंबरी सोनपुटें.

कशास नसत्या चिंता-खंती

वेचू पळती सौम्य उन्हे,

तिमिर दाटता बनुनि चांदणें

तीच उमलतील संथपणे.

सले कालचीं विसरून सगळी

भले जमेचें जिवीं स्मरूं,

शिशुहृदयाने पुन्हा एकदा

या जगतावर प्रेम करूं.

उभ्या जगाचे अश्रु पुसाया

जरी आपुले हात उणे,

तरी समुद्रायणी प्रमाणें

पोसूं तटिची म्लान तृणें.

इथेच अपुली तीर्थ-त्रिस्थळी

वाहे अपुल्या मुळी-तळी,

असू तिथे सखि! ओला वट मी

आणिक तूं तर देव-तळी.

शिणुनी येती गुरें-पाखरें

तीच लेकरें जाण सखे,

दिवस जरेचे आले जरी त्यां

काठ जरीचा लावू सुखें...!

-

बा. भ. बोरकर

ज्यांची हृदये झाडांची -मंगेश पाडगावकर

ज्यांची हृदये झाडांची 

- मंगेश केशव पाडगावकर

******

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात

तेच वाढतात प्रकाश पितात, तेच ऋतू झेलून घेतात.

त्यांना मुळीच गरज नसते व्याख्यानबाज कंठांची

आणि कानठळ्या बसवणार्‍या अध्यात्मिक घंटांची.

त्यांना माणूस.. शिडी नसतो पाय ठेवून चढण्याची

त्यांच्या कुशित जागा असते हरलेल्याला दडण्याची.

ज्यांची हृदये झाडांची त्यांनाच फक्त फुले येतात

तेच फक्त गुच्छासारखा पावसाळा हुंगून घेतात. 

-- मंगेश केशव पाडगावकर

पाऊस आला. ग्रेस

पाऊस आला पाऊस आला 

गारांचा वर्षाव 

गुरे अडकली रानामध्ये    

दयाघना तू धाव!

मेघांचे कोसळती पर्वत 

दरी निनादे दूर  

गाव चिमुकला वाहून जाईल 

असा कशाला पूर?

इवल्याला पक्षांच्या डोळी 

वृक्ष थबकले सारे 

आणि मुळाला त्यांच्या उपटे 

वेड घेतले वारे 

 

थांब जरासा हृदयी माझ्या 

 ढगात लपल्या देवा

 काठावरती जरा आणु दे

 पुरात फसल्या नावा 

                                                            

 या गावाच्या पारावरती 

 कुणी नसे रे वेडी 

 गढीत नाही भुजंग शापित 

 जो वंशाला तोडी 

 इथे कुणीतरी रचले होते 

 झिमझिम पाऊस गाणे 

 जाता येता टाकित  होता 

 तो चिमण्यांना दाणे 

  

ग्रेस