कधी येतसे क्षुद्रता कस्पटाची
कधी वाढता वाढता व्योम व्यापी
कधी धावतो विश्व चुंबावयाला
कधी आपणाला स्वहस्तेच शापी
कधी याचितो सत्, कधी स्वप्न याची
कधी धावतो काळ टाकून मागे
कधी वर्षतो अमृताच्या सरी अन्
कधी मृत्युची भाबडी भीक मागे
कधी दैण्यवाणा, निराधार होई
कधी गूढ, गंभीर, आत्मप्रकाशी
कधी गर्जतो सागराच्या बळाने
कधी कापतो बोलता आपणांशी !
कधी आपणा सर्व पिंडात शोधी
कधी पाहतो आत्मरूपात सारे
कधी मोजतो आपणाला अनंते
अणूरूप होती जिथे सूर्य तारे
टळेना अहंकार साध्या कृतीचा
गळेना महापुच्छ स्वार्थी स्मृतीचे
कधी घेतसे सोंग ते सत्य वाटे !
कधी सत्य ते वाटते सोंग साचे !
कधी संयमी , संशयात्मा , विरागी
कधी आततायी , कधी मत्तकामी
असा मी . . . तसा मी . . . कसा मी कळेना
_ स्वतःच्या घरी दूरचा पाहुणा मी !
- विंदा करंदीकर (मृद्गंध)
कधी धावतो काळ टाकून मागे
कधी वर्षतो अमृताच्या सरी अन्
कधी मृत्युची भाबडी भीक मागे
कधी दैण्यवाणा, निराधार होई
कधी गूढ, गंभीर, आत्मप्रकाशी
कधी गर्जतो सागराच्या बळाने
कधी कापतो बोलता आपणांशी !
कधी आपणा सर्व पिंडात शोधी
कधी पाहतो आत्मरूपात सारे
कधी मोजतो आपणाला अनंते
अणूरूप होती जिथे सूर्य तारे
टळेना अहंकार साध्या कृतीचा
गळेना महापुच्छ स्वार्थी स्मृतीचे
कधी घेतसे सोंग ते सत्य वाटे !
कधी सत्य ते वाटते सोंग साचे !
कधी संयमी , संशयात्मा , विरागी
कधी आततायी , कधी मत्तकामी
असा मी . . . तसा मी . . . कसा मी कळेना
_ स्वतःच्या घरी दूरचा पाहुणा मी !
- विंदा करंदीकर (मृद्गंध)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा