राधा : ग्रेस

स्वर्गातुन आणलेला प्राजक्त सत्यभामेने
एकदा असाच बळजोरीने
आपल्या अंगणात लावुन घेतला
जिवाला आलेलं पांगळेपण
हव्यासपुर्तीच्या कुबडीने सावरण्यासाठी
पण ते स्वर्गीय रोप देखील हिरारीने फोफावले
आणी भिंतीवर झुकुन
रुक्मिणीच्या अंगणात फुले ढाळु लागले
सत्यभामेचा  चडफडाट तर झालाच
पण रुक्मिणीलाही झाडाचे मुळ
मिळाले नाही ते नाहीच
स्वर्गीय वॄक्षाच्या अवयवांचे पॄथ्थकरण करुन
कॄष्णाने त्या पांगळ्या बायकांना एक खेळ देऊन टाकला
आणी स्वत मोकळा झाला
प्रेमापेक्षा प्रेमाच्या खुणाच शिरोधार्य मानल्या दोघींनी
कृष्णाने हे पुरते ओळखले असणार
म्हणुनच त्याने या विकॄत मत्सराचे प्रतिक अंगणात खोचुन दिले
राधेसाठी त्यानी असला वॄक्ष कधीच आणला नसता
कारण राधा स्वतच तर कृष्णकळी होती
तिचा बहर वेचलेल्या हातांनी तिलाच कसे श्रुंगारणार?
तिच्या आत्मदंग बागेत प्रतीक प्राजक्त कसे काय रुजणार
कृष्णाने एक स्वर्गीय रोप लावले
आणी अष्ट्नाईकांच्याही पुर्वीची ती अल्लड पोरगी
राधा हिच शेवटी कृष्ण प्रीतीचे प्रतिक होऊन बसली
असतील लाख कृष्ण कालिंदीच्या ताटाला
राधेस जो मिळाला तो एकटाच उरला

कविवर्य ग्रेस